Bazı insanlar yaşadığı şehirle bütünleşir ve onunla anılır. O öldüğünde o şehirdir ölen. Onu o şehir öldürmüşse eyvahlar olsun, yazıklar olsun. Ölen, Öcal’dı demektir! ALİ ÖCAL ARTIK YOK Ömrünü, kalemini, kelamını Başkent Ankara ve amatör spor için harcayan; çok şey kaybeden az şey kazanan değerli dostum, kardeşim, meslektaşım ALİ ÖCAL artık aramızda değil, öldü. PROJELERİMİZ VARDI Bu ölüm beni annemin, babamın vefatından daha çok sarstı. Çünkü son aylarda çok sık buluşuyor, Ankara üzerine projeler geliştiriyorduk. Bir de “İlham Veren Hayatlar” kitabını elbette. KİTABINI OKUYORDUM Acı haberi, onu çok seven gazeteci oğlum Orhan verdiğinde, Ali Öcal’ın “İlham Veren Hayatlar” kitabının redaksiyonunu yapıyordum. “Dursun abi bu kitaba senin elin değmeli” demişti. İSYAN ÇIĞLIĞI ATTIM Haberi duyar duymaz isyan çığlıkları attım. Çünkü yayımlayacağı kitabın içindeki Ali, Ankara’ya her şeyini verirken, utanmaz bir güruh ondan maddi / manevi her şeyi esirgemişti. ONU ANKARA ÖLDÜRDÜ Evet, onu bu şehir öldürdü. Bu gazetede yazmasını istediğimde, “Beni bağışla. İşsizim, parasızım. Yaşama sevincimi yitirdim. Elim kaleme gitmiyor.” demişti. Ali, ölümüyle Öcal’dı sanki.