hiçbir ilerleyişe geçit vermeyen engebeli düşünce yolculuklarında tenimden uzak tene bıraktım gözlerimi iyilik için kulağım sesine uzanıyor sesinden başlayan uzaklığa tutuyorum yelkovanı ellerimde dünya uzuyor rüzgârın ısrarı kadar göğe yerleşik uçurtmalar çocuk ellerimizde işlenen bir kâğıdın kavisinden dağılan kıvrak çizgilerden çıkarak sınırındayım eylemsizliğin bir kağıt  bir kalem  bir keski  ve bir uçurtma hiçliği sonra anlaşılıyor sonunda soluk bir resmin yıllar öncesinden ağır ağır azalan siyah beyaz imgeleri düşüyor odamdaki boşluğa bu sancılı anlarda salt objeler yer değiştirir yalnızlaşan alanlara koyu gölgeler birikir güneşin izniyle ağrım tezcanlı bırakmıyor beni ama kalbim incelikli iç kararlılığımda toprak tütünce ilkyazdan hazırım kızgın nehirler geçmeye sen nereye gitsen boşalan bir evren kalıyor geriye gittiğin yerden her şey ama her şey akıyor çöle denize ve sonra sonsuzluğa duvardaki çentiği umursamıyor aklım günlerle uzlaşmasızım dilim kış tenhasında ne ki bir nehrin gümbürtüsünde bölünür cümle kendiliğinden yeni ile eskinin yakınlığı seslen tüm hücrelerinle dağınık yer değişimidir bu  yılların ilerleyişine bekleyin!