yalnız bir şehir yalnız bir şair ve yapayalnız bir şiir

ne zaman bir şehir düşünsem bir şair gelir aklıma biraz kalabalık biraz yalnız derin kederlerdedir gölgesi düşer yüzüne bir sokak lambasının / aydınlıktır zaten vakit sabahtır ikindidir, akşamdır, geceye değmez yorgun elleri. öyle çok rahat değilim çekinirim şehrin gazabından bol susamlı simitler dağıtırım kedilere kuşlara en derinindeyken şair o güzel uykunun. kalbim en önde gider  ardım sıra ayak sesi. buradayım… sen gel. vefayı konuşma zamanı şimdi. tam da iltifatlar taçlandırıyordu çocuksuluğumu. saçlarımda hareler… / dündü biraz insafsız biraz Hamlet: “Ben size ruhunuzun ta içini gösteren bir ayna tutmadanbir yere gidemezsiniz buradan.” -bin keder gizler her ayrılık- dedi şair, -gurbetim olur dokunduğun her obje- sen iyisi mi elif ol uçuşsun eteklerindeki efsunlu pırıltılar. kal öylece! ve biraz daha saklandık kendimizden kırlangıçlar geçiyordu hasret taşındı tene öte yalnızlıklardan / bahardı. alevdi dudaklarıma değen… ne zaman bir şair düşünsem bir şehir bana doğru gelir gülüşlü kaybolurcasına karışır sesime hüzün. zaman hâlâ ha bitti ha bitecek hep kuşatmalar içinde şiir nereden baksak ya da başlasak mühür her şey teklifsizce yağan yağmur akan gece / biterken biraz eksik ah işte o an! biraz kahverengi biraz siyah. renklerin vedası camda asılı kalan “gitme!” dedi şair; -daha şiirden söz etmedik-