Bazı insanların eli uz, bazısının suskunluğu söz, kimisinin dili saz olur… Mehmet Halıcı, eli uz olanlardan… Rahmetli babam Avni Erkılıç’tan bilirim; oturduğu yerde eşelediği toprağa dürttüğü çöp seneye fidan olur, birkaç yıla meyve verirdi… Ömrü uzun olasıcı Mehmet Halıcı da öyle… Uzun uzadıya anlatmaya gerek yok! Örnek ortada… Başkent Ankara’nın yapılaşma bakımından en çok rağbet gören yerlerinden olan Bağlıca’da satın aldığı arsayı içinde elektrik, su olmamasına rağmen cennete çevirdi! Civarında müteahhitler bine dikerken o ağaç dikti, sebze ekti… Dolu Türkiye’nin her yerinde olduğu gibi onun bahçesinde de büyük hasara yol açtı. Son gittiğimde fotoğrafladım şekerpare kayısılar mermi değmiş gibi yara almış! Yine de sağlam kalanlar geleni gideni doyurduğu gibi kış için kurutmaya da yetiyor… Bahçe de yok yok! Bir yanda üzüm asması öte yanda böğürtlen, bir köşede salatalık öbür köşede domates… Elmalar, armutlar, vişneler, patlıcanlar, biberler, fasulyeler, çayır, çimen ve daha neler neler… Tavukları da unutmamak gerek… Mehmet Halıcı, karısı Zehra ve arada bir uğrayan kızları Derya, Meryem, Betül ile zaman zaman kendilerine eşlik eden dostlarıyla, oluşturduğu güzelliğin tadını çıkarıyor. Son ziyaretimde çevredeki yapılaşmanın yoğunlaştığını görünce, “Buraya ne zaman bina dikilecek” diye sormadan edemedim. Cevabı net idi: -Bu haliyle koruyabildiğim kadar koruyacağım… Bakalım bina dikenler mi kazanacak ağaç, sebze, meyve ekenler mi? İşi zor!