Kar kokusu, kar sessizliği ve hüzün

Soğuğunu hissettirerek gelir kar. Karşı dağların zirvesine yağar sonra. Usul usul yaklaşır ya da birdenbire. Bembeyaz, dans ederek göklerde salına salına inerler yeryüzüne. Şenlik gibidir karın yağışı. Özellikle gece. Beyazlar gökyüzü, lapa lapa yağan kardan. Kar yağdıkça şehir susar. Her şey ama her şey dilsizdir. Sessizlik ancak bu kadar yakışabilir bir şehrin üstüne. İşte bu kar kokusudur. Sıcacık evlerin açılan penceresinden yüzümüze çarpan kokudur. Özlediğimiz kokudur. Yollar uzaklaşıverir aniden. Gidilemeyecekmiş gibi bir hüzün çağrıştırır.  “Kar ayrılık hüznüdür ve ne çok Ayrılıklar yaşandı şu son birkaç yılda Yurdundan ayrılanları düşünüyorum ve birisi Özledim diyor, ülkemin kar kokusunu da özledim” diyor şair Ahmet Telli, “Sıcak Bir Kış” isimli şiirinde. Tam da kalbimize dokunuyor dizeler. Özleriz. Hüzünlenir özleriz. Ayrılıkların arası uzadıkça özleriz. Güzeldir özlemek… Metin Altıok ise,  “Kar yağdı durmadan üç gün üç gece, Tıkandı geçitler yollar kapandı. Yalnızlığın buzdan çetelesinde Kimseler umursamadı karı.” dizeleriyle bütünlüyor durmaksızın yağan karın kapattığı yolları. Sihirli bir andır başımızı yukarı kaldırdığımızdaki kabulleniş. Dünya masalsı bir yer olur puslu havada. Huzurla dolar adeta. Şehre inen adalettir bu. Saklı kışları çıkarmanın tam zamanı ruhumuzdan. Hiç ayak basılmamış yerler çocukluk yanımıza dokunur, kışkırtır bizi. İçimizdeki coşku yakışır kara. Işıldayan beyazlığa yatıp hissederken gökyüzünü, kirpiklerimizi okşayan kristaller kalır yüzümüzde, bir de, bıraktığımız iz.  Yalnızlık. Kar sessizliği. Kristal koku. Ve hüzün. Ve izler. Yalnızlıkla özdeşleştirdiğimiz kar sessizliği dolar odamıza. Bir resim yaparız yalnızlığın sesinden.* Bir de şiir okuruz içinde Nazım geçen… “kar yağıyor dışarda sokak lambasına düşüyor ve serçeler               üşüyor kenarları hafifçe yanmış sayfalarına kan              sıçramış                          bir kitapta nâzım hikmet  okuyorum.”  Behçet Aysan  *Yalnızlığın sesinden bir resim yaptım” / Şükrü Erbaş