Evrendeki hareketlilik bir düzen içinde kamaştırıyor gözlerimizi. Bu düzen doğanın kendi yasalarıyla dinamik ve ritmik. İlham verici renkler sessizce buluşur ağaç diplerinde yapraklarla. Diğer ağaçlarla titreşim bütünlüğü içindeyken ağaçlar, Hermetik öğreti karşılık bulur tam yerinde. Hiçbir şey, sarı, turuncu, kırmızı, kahverengi yapraklar kadar sonbahar hissi vermez. Çünkü sonbahar demek renk armonisi demek.  Hafifleyen ağaçlar, kuşların V şeklinde gökyüzündeki görsel şöleni demek güneye doğru… Doğa, görkemli bir geçiş yapar bir mevsimden diğerine. İçimizdeki romantizm hüzünle birleşir. Sessizliği bozar rüzgârın sesi. Eskileri, anıları, uzakları çağrıştırır aniden başlayan yağmur. Zaman akmaz su gibi. Durup şarkı dinlemek, durup uzaklara dalmak, seyretmek, konuk olmak gerekir bir şiire böyle zamanlarda: “Bir kırlangıç bir su birikintisi bir parça gök. Bir şiirden düşmüş olmalı bunlar. Böyle diyordu yoldan geçen biri.” (1) Belki tanıdık biri belki de sevgili,  yoldan geçen. Neler düşünmüyoruz ki… Ait olmak, sığınmak bir şiire bir şehre bir mevsime. Tutunarak öznesine. Serin sabahlara uyanmanın güzelliği içinde gülümseyerek, dipdiri… O kısacık anların üzerinde yerleşir bakışımıza, Kelt Mitolojisindeki perilerin getirdiği mavi çiçekler. “Unutma Beni” der. Bir de bakarız ki bir kitap kapağından el sallar bize “Mavi Çiçek” (2),  şair ruhundan… Posta kutusuna bırakılmış bir mektup gibi. Oysa salt mektup değildir bırakılan. İmkansız olan her şeyin gerçekleşebilme, hayalini kurabilme olasılığıdır. Ağaç diplerine süzülen sonbaharı Yunan mitolojisindeki Demeter’in bereketinden mevsimlere dağıtmadır. Bırakmaz peşimizi periler, efsaneler. Ne de olsa sonbahar efsanevi bir mevsimdir. Babil, Sümer, İskandinav, Cermen mitolojisinden başlayarak devam eden yolculuğun değişmeyen hikayesi mitolojik bir mevsimde olur. Aşkı özlemeler olur, kendi içimize geri dönmeler uzun geceler eşliğinde… (1) İlhan Berk (2) Penelope Fitzgerald