gök tanrı sesini dinler yeryüzünün, yeryüzünün arkası dağ gibi rüzgar nereden eserse oraya, belirsiz bir maceranın içinde sürüklenir gibi yıldızlar sessizce var oluşunu üfler sabah mavi siyah soluğunu dünya ağır ağır ağıt, ağır ağır şarkısı olurken binlerce yılın birden toprak birden ateş elementi her zerreye sinmiş toz gibi dans etmek yeter sanmıştım işte bu kargaşayla atlıların sırtında büyür gibi   insan çıplak doğar ya şaşmayan seremoni incelir mevsimlerin tarihi şiir nahifliğinde dokunuyor tanrı parmak uçlarımızda pespembe kır tazeliği değişir evrendeki yasalar. sancılıdır dönüm noktasında toprağın dinamiği   ateş! tenimi yakan kelime, harekete geçen her nesneyi insana bırakan ısı insan ki durmuyor yerinde, gülüyorum. insan ki değişimi simgeliyor, üşüyorum. konuşur gibi yazmak sırat’ı geçmek gibi. deneye yanıla yine de geçemedim ama çıngıraklar astım incecik bir zeytine, şahane yağmurlar yağdı üstüne toprak hızla dönüşür ya her yaz, yetmiyor. şimdi kızılca kıyamette; ağaç, taş, orman güneş nereden doğarsa doğsun yeryüzü onmaz karınca toprağı eşelerken   ömrümü saklar ampirik zekam, tuhaflıklar içindeyim gürültülü ve tenha sessizliği bozan kaç kişi oluruz Budist olan kaç -dünya bir gün alkışlar mı biz geçerken…