Kendi kendine yetendim Yetmeze döndüm… Yangın yeriydim Söndüm… Ölümlerden ölüm beğen derdi Gençliğim… Tükenmez kalemdi Tükendi benliğim…   Yürürken önünde durulmaz idim Kendime sıksam da vurulmaz idim Menzil bendim, evvel varılmaz idim Şimdi ağrı sızı dizden başlıyor   Yüreğime baktım da Senlik, şenlik yeri… Sevgiyle, emekle dolu…   Ve vah… Evet, bir de vah var… Bir de vah’ın yanında ah… Ah etmek faydasız…   Tenimde; her yıl daha da hüzünlendiren yeni yaş Tepemde; şiir duvarına vurduğum baş Ve yanımda sen… Sen ki… San ki mezarımda taş…   Hayat ömür seli… Alır gidermiş Paçayı kaptı mı neler edermiş Anladım: Az neşe çokça kedermiş İnsan pişe pişe kendin haşlıyor   Bir siyasi derinlikte… Bir ölümcül serinlikte… Ve Pirdaşa özgü bir yarenlikte Debeleniyoruz… Ne bileyim… Kendimden biliyorum:   Kendini kendinden iyi bilendim Kendime kendimce iyi bilendim Bencileyin benden çok şey dilendim Şimdi cömert olmam beni tuşluyor   Oysa… Ölümsüzlük komünüydük Açlık, tokluk somunuyduk… Ne idiiik ne hallere düştük İzahı zor… Pirdaş fırınında piştik Kimimiz erken gitti, kimimiz şaştık…   Hayat; şaşılası hallerin işi Hayat; koşulası yolların düşü Hayat; heyhat dolu ellerin kışı Ömür kodesinde bizi şişliyor   Hayatın, tabiatın, dostların sunduğu şeyler iyi/kötü de; sen, senin sana sunduklarına bak! Bu aralar öyle yapıyorum ve sıkça kendimden özür diliyorum; bana böyle güzel hayat yaşattığım için!