Dokunmak

“Sevmek, dokunmaktır” yazar betikler. Betimler meşrebince; anlatır dili döndüğünce. Dokunmak, kırmadan dökmeden; dallarını incitmeden, köklerinden sökmeden… Yormadan, bezdirmeden şiirce duyurup yeri geldiğinde, belki de hiç sezdirmeden, imgesel dokunmak… Üşüyen bedene, sıcacık ellerle; ateşlenmiş alna serin serin dokunmak… Ilık solukla dokunmak, kuğu boynu denli omuz üstü sevi pembesi allı güllüye. Sözlerle dokunmak, sevecen meltem esintisinde. Ruhun derinliğine dokunmak, karanlığı kızıllığıyla ağartan tan ışığı inceliğinde. Gözlerle dokunmak, utangaç ter ü tazeyi ürkütmemeye. Bedeninle dokunmak, ıslaklıktan üşenen altın tozlu kumsala gömülüp içinde yitip gitmeye. Özlemle dokunmak, kıyım öykülerinin estetiği yok etmediği, gerçek ateşi sönmeyen ölümsüz ülkeye… Yaşamaya dokunmak, bir dokunduğunda, istediğin anda istediğin yaşa gitmeye. Sayrılığa dokunmak; en acıyan, en sızlayan, en ağlatan, en umutsuz olanı söküp atmaya… Dokunmak, ayrıkların saldırısından yılmış kadim toprağa, kaldırmak bitkileriyle birlikte ayağa. Yüreğe dokunmak sezgiyle, bam teline dokunmak ezgiyle. Belleğe dokunmak bilgiyle. Ses olmak, soluk olmak, yalnızlığa dokunup bitirmek erincini. Sevince dokunmak, kaldırmak önündeki engellerini. Çocuğa dokunmak, duru, coşkulu, bularak sevmenin en doğru biçimini. Benlikten, bencillikten uzak. Biri bulmak, bırakmamak bulunca ikiyi. Dokunarak  durdurmak sayıları, arttıkça tüketen, yok eden büyümeyi.Kırmadan dokunmak, yakmadan,yıkmadan. Gönül sözcüğüdür, Türkçenin en seçkin sözü. Gönül; krizsiz, savaşsız,salgınsız, kıyımsız, kavgasız, barışla çiçeklenen yarınlara dokunmak ister! Dokunabilmek, yalnızca bir düş değil mi? Ne demiş şair “Bir dokun, bin ah işit kâse-i fağfurdan”(1) (1) Gelibolulu Mustafa Ali Efendi