Kendine sığınmak

Dışımız rengârenk, içimiz; griden kahverengiye… Çevremizde olup bitenler, imgelerimizi kanatsız kuşlara döndürüyor. Yaptıklarımızdan çok, yapamadıklarımız kafesini daraltıyor gönül kuşumuzun. Büyüdükçe gereksinimlerimiz artıyor. Yetmiyor artık, mutlu olmamıza kırık dökük oyuncakları çocukluğumuzun. Dayatılan modalara uymazsak, dışlanıyoruz. Binbir gerekçe arıyoruz, kalabalıklar içindeki yalnızlığımıza. Geçmişten günümüze yaşanmış aşklara imrenip olmasak da olmuşuz gibi davranarak, solo sevdamızı çoğullama peşindeyiz. Bunalım dönemleri, kalıcı hasarlara gebe… Bu gibi durumlarda, yoksulluğu yazgı olarak benimseyip “bir lokma bir hırka”ya razı olmalıyız ki zoraki dervişliğimizin tadı çıksın Bize dünyayı dar edenler, var olsunlar; onlar sayesinde ulaşıyoruz, ruhsal edilgenliğimize. Kaçıp kaçıp kendimize sığınıyoruz. Kendimizden başka kaçacak yerimiz yok çünkü…