Babalar Günü, babasına sarılanlar için ne kadar mutluluk kaynağı ise babasını kaybetmişler için de o kadar hüzünlüdür şüphesiz… Yakın zamanda kayınbabam Mehmet Burhan Yıldırım’ı ve ondan bir süre önce de dünürüm Dr. Fatih Yar’ı yitirmenin üzüntüsünü yaşadım… Dürüst olmam gerekirse, sosyal medyada Babalar Günü paylaşımlarını görünce hatırıma ilk gelen, yitirdiğim son ‘baba dostlar’ değil, babam Avni Erkılıç oldu! Öldüğü güne gittim! Oradan seslendim ona. Çünkü… Güle güle (Avni Erkılıç) Babam öldüğünde, dua dışında onun için yapabileceğim tek şey vardı! ‘Güle güle’ demek, dedim: GÜLE GÜLE Hatırıma gelen ilk halin Şehriye bıyığın altındaki tebessüm Son görüşümdeki halin Ak pak sakalın Dudağında bir kırık gülücükle Dimdik yatışın   Kapın kilitsizdi Yüreğin çatkapı Sığınılacak damdın Sofran insan Sohbetin neşe doluydu Yoksulluğu yakıştıran adamdın   İşgal ettiğin şehirde Dağı bağ yaptın Paraya pula değil Allah’a taptın   Kim bilir kaç milyon taşa değdi elin Kaç ton toprağı yırttı. Kaç gecekonduda emeğin Kaç kursakta ekmeğin durur   Merhamet; sözünde, özünde vardı Yalan, dolan, ihanet bilmezdin Söylemezdin ama Bu dünya sana dardı   Tükenmez servetindi sevgi Boşuna yazmadık mezar taşına; Sermayesi sevgiydi kazancı çile Gönüllerdi yeri hep düşmedi dile Diye   Rengarenk düşler iken hakkın Haşavuzdan işler düştü payına Sen yiğitçe güreşirken Felek kalleş Felek kahpe... Meyletti hep hilelere, oyuna   Cennet yakışır sana Dört yanın huri dolsun Annemi nasıl kaçırdın Anlatmadın ya Alacağın olsun   Bilmem ki, bilmeyin önemi var mı Her iki dünyada başta tacımsın Eyvallah deseydin o kadar zor mu Yürekte ikinci zulüm, acımsın (14/11/2001, Ankara)   Babam için yaptığım bir başka şey de torunu Orhan Kemal’in çektiği fotoğrafı kitabımın kapağına kullanmak oldu…